Blog: Vol verwachting klopt mijn hart (en mijn hoofd slaat op hol)
Het is half november. Hard zingend en met rode koontjes staan alle kinderen op het schoolplein. Het waait, maar het gezang gaat zeker niet verloren. Dan verschijnt er aan het begin van de straat een koets. De kinderen juichen en springen. Voor de koets uit dansen Pieten en er wordt gestrooid met pepernoten. De kinderen grabbelen en graaien, alsof ze nooit eerder zoiets lekkers hebben geproefd. Hoe dichterbij de Sint komt, hoe harder er gezongen wordt. Het paard voor de koets dribbelt wat nerveus op en neer. Ik voel me precies zo. De goedheiligman stap uit, kalm en beheerst. De bovenbouwers roepen, de kleuters vallen stil. En zoals ieder jaar, schiet ik vol. Dit moment blijft zo speciaal.
Geloven
Als kind geloofde ik heilig in de goede Sint. Ik zong trouw bij de haard, zette wortels en water neer en zorgde ervoor dat mijn verlanglijstje heel duidelijk was. Goed voorbereid richting pakjesavond! Thuis en op school kon ik mijn aandacht maar moeilijk bij de les houden; mijn hoofd en mijn hart waren vol verwachting. Datzelfde hart brak toen mijn oudere zus het grote geheim verklapte. Het hele feest (zelfs de hele winter, waar ik normaal zo van genoot) was verpest. Toen de Sint echter het jaar erop weer in het land arriveerde, gebeurde er iets vreemds: mijn geloof kwam terug. Ik wist wel dat het een nep-verhaal was, maar ik zag met eigen ogen toch écht Sinterklaas en mijn hoofd en hart lieten me niet in de steek. En zo gebeurde dat ieder jaar opnieuw, zelfs toen ik ouder werd en als juf op het schoolplein tussen de blije kinderen stond.
Drie intense weken
Voor veel kinderen is het een hele intense periode. Met de klas wordt het Sinterklaasjournaal gekeken en wordt er veel over gepraat, geknutseld en verteld. Alles draait in die drie weken om Sint en Piet. De spanning bouwt in snel tempo op en als klap op de vuurpijl vieren de meeste kinderen dagenlang feest, zowel op school als thuis met familie. Niet iedereen is direct groot fan van onze goedheiligman, soms moet de liefde groeien. Voor hele jonge kinderen kan het ook best een beetje eng zijn. Mijn collega’s in de onderbouw nemen dan ook een grote koffer mee de ochtendkring in. Daarin zitten allerlei kledingstukken die bij Sint en Piet horen. Eerst komt de pietenmuts, bij wie hoort die? De juf zet het hoofddeksel op haar eigen hoofd en de onderwijsassistent krijgt een witte baard. Daarna volgen natuurlijk ook de mijter, de mantel en de pofbroek. De kinderen helpen met aankleden, geven aanwijzingen, roepen hard als die gekke Piet de staf van Sinterklaas wil houden en plotseling staan in de kring een heuse Sint en Piet. Samen verzinnen ze een verhaal en spelen dat uit. De kinderen denken en doen mee en zo wordt het sinterklaasverhaal ook echt van hen én een stukje minder spannend.
In het onderwijs moet we eens wat vaker de keuze maken: of/of en niet en/en
Surprises
In de bovenbouw wordt ondertussen de pot met lootjes neergezet. De komende dagen zijn de kinderen druk met het maken van surprises. Na schooltijd is er hulp voor kinderen die van huis uit of vanuit hun cultuur de Sint (nog) niet kennen. De dag voor het grote feest is er een tentoonstelling van alle surprises voor de hele school en alle ouders. Al het gemaakte werk krijgt zo de aandacht die het verdient en er wordt alvast geraden…. welke surprise is voor mij?
Keuzes
Vol verwachting klopt mijn hart, maar mijn hoofd slaat soms op hol. De hectiek rondom de decembermaand is in het onderwijs niet altijd alleen maar feest. Rustig blijven ademhalen en keuzes maken, dan red je het wel. Niet alles hoeft altijd even groot of veel. Het samen zijn, samen vieren en samen delen, dat kan ook in kleine dingen zitten. Kijk eens kritisch met het team en de ouders naar de planning voor deze maand. Wat doen we wel en wat niet? Wat kan anders? In het onderwijs moet we eens wat vaker de keuze maken: we doen of/of en niet en/en. Dat is beter voor iedereen! Fijne feestmaand!
Over de auteur:
Hilde was vroeger op school het kind dat niet gezien, gehoord en begrepen werd. Totdat één leerkracht het verschil maakte. Dat werd meteen haar grootste drijfveer om zelf het onderwijs in te gaan. Hilde’s overtuiging? Een kind kan zich pas optimaal ontwikkelen als het zich écht gezien en gehoord voelt. Hilde heeft jarenlang als leerkracht gewerkt in het basisonderwijs, maar traint en coacht nu met Sterkvoordeklas teams en startende leerkrachten.
