Column: Rekenen

Ik ga na diploma nivo twee stoppen met de school. Omdat ik ben niet goed in rekeningen. En ik kan niet goede reken. En volgende jaar ik moet hoog cijfer halen. Ik kan niet. Dan moet ik mijn studiefinanciering terug betalen en dan ik heb schulden. 

Groetje van Mo 

Wat is dat verschrikkelijk zonde, denk ik. Deze jongen, vier jaar wonend in Nederland, wil stoppen na zijn niveau twee opleiding. Hij had in de wandelgangen iets gehoord over nieuwe rekeneisen en gooide zijn doorstudeerplannen direct in de prullenbak.

Pipi Langkous 

Het liefst gaf ik een motiverende speech à la Pipi Langkous. Met mooie teksten als: ‘Ik heb het nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’, en ‘Je kunt worden, worden wat jij wil’ van het Kinderen voor Kinderen koor, zou ik hem over de streep willen trekken. Slogans van supersterren, ‘Als je maar hard genoeg werkt, kun je alles bereiken’, zouden hem op de inschrijfknop laten drukken. 

En als ik mijn rekencollega deze periode niet had vervangen voor één rekenuurtje, had ik dat hoogstwaarschijnlijk ook gedaan. We begonnen met stapjes van tien optellen, dat ging nog. Maar toen ik dit verhoogde naar stapjes van honderd blokkeerde alles in zijn lichaam. Alsof ze water zagen branden staarde hij mij samen met zijn broertje en neefje, die in hetzelfde bijlesclubje zitten, een uur lang aan. 

Toen mijn rekencollega na de les aanvulde dat hij vorige week een briefje van tien euro doormidden wilde scheuren toen hem gevraagd werd het briefje eerlijk met zijn broer te delen, viel ook mijn mond open. Een leuk verhaal voor thuis en op verjaardagen. Goed om de lachers op je hand te krijgen, maar pijnlijk als je denkt aan het briefje met de toekomstplannen van Mo.

Een hart van goud 

Mo vroeg mij of hij een uitkering kon aanvragen na zijn diploma, levend van de studiefinanciering en niet wetend hoe hij het gat na zijn diploma op moet vullen. Lastig, had zijn begeleider vanuit de gemeente al aangegeven. De uitkomst was opzoek gaan naar werk. En daar is natuurlijk niets mis mee. Werken in de logistiek kan hij als de beste en de banen liggen voor het oprapen. Maar deze jongen heeft een sterk analytisch vermogen, is kritisch, probleemoplossend en kan beslissingen nemen. Hij heeft een prachtige glimlach en een hart van goud waarmee hij zichzelf overal zou kunnen verkopen. Het gat tussen zijn taal- en rekenachterstand en zijn cognitieve vermogen is op dit moment gewoon te groot. Ik vroeg me af: Zou hij zich uitgedaagd genoeg blijven voelen in een magazijn? 

‘Wij hadden alleen Koranschool in Somalië mevrouw, ik heb nog nooit gerekend.’ De stempel op studenten met een taal- of rekenachterstand is snel gezet. En juist het bestempelen van iemand die een taal- of rekenfout maakt als ‘dom’ zorgt ervoor dat we niet allemaal dezelfde kansen krijgen.

Goed idee? 

Nieuwe rekeneisen, is het een goed idee of niet? Rekenen is een essentiële levensvaardigheid voor volwassenen en kinderen: breuken, procenten berekenen, verhoudingen, maten en statistieken. We willen allemaal dat caissières het juiste wisselgeld teruggeven en dat je kunt berekenen hoeveel verf je nodig hebt om je woonkamer een nieuw kleurtje te geven, daar zit zeker iets in. Maar of ik voor altijd mijn Pipi Langkousachtige spreuken voor mij kan houden is een tweede. 

Fijn, dat mijn column nog even gecontroleerd wordt op spelfouten voordat ik hem verstuur en dat ik het aantal woorden niet zelfstandig hoef te tellen. 

Over de auteur:

Yaël Weening is docent Burgerschap en studieloopbaanbegeleider op mboRijnland.

Wil je de volgende column van Yaël Weening niet missen? Meld je dan aan voor de TOA-nieuwsbrief voor het mbo.