Column: Never waste a good crisis
Heb jij wel eens zo’n nachtmerrie? Zo één waarin je probeert weg te rennen, maar je benen niet vooruitkomen? Dat je wordt aangevallen en probeert te gillen, maar dat er geen geluid uit je mond komt, je terugvecht, maar geen kracht hebt in je armen? Iets willen zien, maar ineens blind zijn?
Niet?
Dan de docentenversie van deze nachtmerrie: je probeert een groep iets uit te leggen, maar niemand hoort je. Iedereen blijft doorpraten en wat je ook doet, je wordt volledig genegeerd. In slechte tijden wordt zo een nachtmerrie wel eens werkelijkheid. Je moet een groep van 30 studenten lesgeven aan het einde van de dag en je kunt er werkelijk waar niks mee beginnen. Ze zijn drukker met elkaar en zichzelf dan met de, in jouw ogen, perfect voorbereidde les. Juist dít lijkt in het corona-tijdperk zó verschrikkelijk lang geleden dat je het bijna zult missen.
Althans dat dacht ik. Ik had deze week een klein groepje voor een praktijkles en zij hadden elkaar blijkbaar zo gemist na al die uren online onderwijs, dat ik er gewoon niet tussenkwam. Ik ga echt mijn stem niet verheffen dacht ik, bekijk het maar! Doe mij die online lessen maar. En ineens zag ik een geweldige kans. Dé oplossing voor het lerarentekort. Dit is het moment om jonge, vlotte en hippe mensen het onderwijs in te krijgen. Mensen die altijd al leraar hebben willen worden, maar dit nooit durfden, omdat ze bang waren, net als in de film, propjes naar het hoofd te krijgen.
Als jij een fantastische vakdidacticus bent, maar een slechte pedagoog, kom dan nu het onderwijs versterken!
Ben jij jouw baan kwijtgeraakt door de coronacrisis? Zit jij vol met geweldige verhalen en kennis, maar ben je bang dat 30 ongeïnteresseerde pubers jou uitlachen, omdat je geen orde kunt houden? Dan is dit jouw kans! Als jij een fantastische vakdidacticus bent, maar een slechte pedagoog, kom dan nu het onderwijs versterken!
Ik draaf een beetje door. Maar eerlijk gezegd had ik vroeger (pre-corona) best wel eens pijn in mijn keel na 8 lesuren achter elkaar. Die rauwe strot lijkt eeuwen geleden en ik ben nog nooit zo ontspannen de kerstvakantie in gegaan. De pedagogische vaardigheden zijn een stukje minder belangrijk en de focus op een goede inhoudelijke les vol interactie met superleuke online programma’s is een nieuwe uitdaging voor iedereen. Helaas weet ik dat niet alle docenten op deze nieuwe manier van lesgeven zitten te wachten. Zij zijn opgebrand en lopen op hun tandvlees tot zo voor de kerstvakantie. De nieuwe lockdown zou wel eens de genadeklap voor hen kunnen zijn.
Kom jij ze helpen?
Over de auteur:
Yaël Weening is docent Burgerschap en studieloopbaanbegeleider op mboRijnland.
Wil je de volgende column van Yaël Weening niet missen? Meld je dan aan voor de TOA-nieuwsbrief voor het mbo.
