Blog: Buitenspelen (en veel gedachten tussen haakjes)!
Verlangend kijken ze naar de klok en naar buiten, de minuten tikken veel te langzaam weg. De pauze nadert en daarmee neemt de onrust in de groep toe. Sinds een paar dagen hebben ze met elkaar een nieuw spel bedacht en dat blijkt een enorme hit, ze willen het maar al te graag met de hele groep gaan spelen.
Na het zoveelste incident op het voetbalveldje (soms vergeten ze dat het geen KNVB-wedstrijd is), was voor mij de maat vol. Ondanks alle gemaakte afspraken, het inzetten van een scheidsrechter én zelfs een puntensysteem ging het keer op keer mis. Na iedere pauze was er gedoe (bloedneuzen, kapotte knieën en chagrijnige kinderen). In de klassenvergadering bleek dat niemand nog echt plezier in het voetbal had, maar ze speelden het al jaren en ze waren dat zo gewend. Het spelen van andere spelletjes waren ze eigenlijk gewoon vergeten. We spraken af dat ze een paar dagen konden nadenken over alternatieven. Nu er niet meer gevoetbald werd, hadden ze daar ineens zeeën van tijd voor.
Ze keken af bij andere groepen, maar die spelletjes waren te kinderachtig. Er werd zelfs op internet naar nieuwe spellen gezocht en neefjes en nichtjes van andere scholen werden ook geraadpleegd. Niks was leuk en ze waren ten einde raad. Misschien toch maar weer gewoon voetbal (dat idee werd direct door mij gevetood).
Dus zo slenterden ze nog dagen als een stel hangjongeren over het plein en verveelden zich te pletter. Ik zag het van een afstandje gebeuren en juichte het stilletjes toe, want vanuit verveling ontstaan soms de mooiste ideeën.
Vanuit verveling ontstaan de mooiste ideeën.
Toen kwam één van de verbinders in actie. Ik zag haar broeden op een plan en toen ze het woord vroeg in de kring, knipoogde ik haar bemoedigend toe. Zoals verbinders dat doen, probeerde ze alle kinderen te prikkelen voor haar plan. Ze wilde een spel bedenken met de groep vóór de hele groep. Een spel dat in de pauzes gespeeld kon worden en waar iedereen aan mee kon doen. Ze kreeg van mij de ruimte om het spel uit te dokteren. Een eerste opzet werd gemaakt. Daarna mocht de groep erop reageren. Het plan werd direct van tafel geveegd (saai, stom, kleuterachtig) en er volgden nog meer plannen. Langzaamaan kreeg het spel vorm. Regels werden bedacht en beschreven, rollen werden verdeeld en uitgeprobeerd. Ook was er ruzie (want compromissen sluiten is best lastig), maar er was ook euforie (want daarna samen een nóg betere spelregel bedenken is fantastisch). En toen was het eindelijk zover… het spel kon gespeeld worden.
Ik moet eerlijk zeggen, ze hebben een geweldig spel bedacht. Ik heb me er niet mee bemoeid en dat is maar goed ook, want ik dacht dat al die regels (en al die uitzonderingen daarop) echt niet zouden werken. Niks blijkt minder waar, iedereen volgt de spelregels keurig op. Er wordt niet over gediscussieerd, er is geen ruzie, er zijn geen misverstanden. Het spel is een mix van ‘Wie is de mol’ en het populaire ‘Among us’ met een vleugje ouderwets Buskruit (dat is het enige deel van het spel dat ik nog kon volgen) en het is razend populair. De andere groepen kijken jaloers toe. Maar mijn groep heeft het alleenrecht over dit spel en is niet bereid de geheimen prijs te geven!
Over de auteur:
Hilde was vroeger op school het kind dat niet gezien, gehoord en begrepen werd. Totdat één leerkracht het verschil maakte. Dat werd meteen haar grootste drijfveer om zelf het onderwijs in te gaan. Hilde’s overtuiging? Een kind kan zich pas optimaal ontwikkelen als het zich écht gezien en gehoord voelt. Hilde heeft jarenlang als leerkracht gewerkt in het basisonderwijs, maar traint en coacht nu teams en startende leerkrachten.
