Blog: Storm op komst
Ik omarm de koude en regenachtige dagen na een veel te hete zomer, die naar mijn gevoel een eeuwigheid duurde. De wind door je haar, druppels aan je neus, kinderen die in de plassen spelen en onder moeders paraplu het schoolplein verlaten. De lampjes in mijn lokaal branden zo gezellig en als de regen dan tegen de ramen beukt voel ik me in mijn element.
“Pfffff, er is zeker storm op komst!”, verzucht een van mijn collega’s wanneer we elkaar na schooltijd treffen in de koffiekamer. Verrukt kijk ik naar buiten en tuur de strakblauwe hemel af, op zoek naar een dreigende lucht. “Wat een drukte en wat een gedoe op het plein in de middagpauze,” moppert ze vanachter haar kop thee. Nu valt het kwartje pas en zie ik het donderwolkje boven haar hoofd. Ik laat haar even uitrazen en een paar collega’s vallen bij. We zijn een aantal weken op weg in het nieuwe schooljaar en de formingfase is duidelijk een gepasseerd station. De stormingfase is gearriveerd!
De eerste weken van het schooljaar staan bol van het enthousiasme. We werken aan het opbouwen van het vertrouwen en het (voorzichtig) verkennen van de grenzen. Als een zonnetje hangt deze fase boven de groep en prikkelt de kinderen tot het maken van goede voornemens en het sluiten van nieuwe vriendschappen. Ook hun ouders hebben vaak wat wensen geuit bij hun kroost. Met dat alles in hun hoofd, starten de meeste leerlingen vol goede moed het schooljaar. Die positieve vibes zijn prima ingrediënten voor een goede start. Maar na een paar weken begint het toch te wringen. Er gaan dingen niet goed en er worden grenzen verlegd. De verschillen tussen de kinderen worden duidelijker. Afspraken worden door iedereen anders (of helemaal niet) nageleefd. Dat zorgt voor frustraties en conflicten, die meestal gepaard gaan met heftige emoties. Als leerkracht leer je de groep dan dat conflicten bij het leven horen en dat we die samen op moeten lossen.
Mijn collega’s en ik zien er na schooltijd regelmatig uit alsof we door de bliksem zijn getroffen.
We doen veel groepsvormende activiteiten en proberen de norm vast te stellen. In de groep moet er ruimte zijn om tot ontwikkeling te komen. Daar is rust en veiligheid voor nodig, maar in de stormingfase zijn die twee nog wel eens ver te zoeken. In deze fase wordt van zowel kinderen als leerkrachten veel gevraagd. Mijn collega’s en ik zien er na schooltijd regelmatig uit alsof we door de bliksem zijn getroffen. Als dolle stieren gaan we de eerste weken te lijf en slepen we ons door een overvolle agenda heen. Tegelijkertijd proberen we het rustpunt en veilige baken in de klas te zijn; de vuurtoren of een rots in de branding. Het grappige is dat dit ons ieder jaar opnieuw ‘overkomt’ en elke keer lijken we ons dat achteraf pas te beseffen, terwijl we uit ervaring weten dat na regen altijd zonneschijn komt.
Een stormingfase zonder kleerscheuren doorkomen, hoe doe je dat? Laat de bui gewoon maar eens over je heen komen. Trek stevige schoenen aan, neem een paraplu mee en trek een jas aan waar alles vanaf glijdt. Stamp af en toe eens mee in de plassen. Laat zien hoe je nattigheid kunt voorkomen, of hoe mooi onweer kan zijn. Doe een gezellig lampje aan in je lokaal en kijk eens van een afstandje naar die beukende storm voordat je ingrijpt (want soms gaat hij vanzelf liggen). Maar luister vooral naar de regen, leer het ritme en beweeg mee. Wees een warme najaarszon, want samen met de regendruppels in je groep vorm je dan een prachtige regenboog. En ook niet onbelangrijk… zorg dat je voor het donker thuis bent.
Over de auteur:
Hilde was vroeger op school het kind dat niet gezien, gehoord en begrepen werd. Totdat één leerkracht het verschil maakte. Dat werd meteen haar grootste drijfveer om zelf het onderwijs in te gaan. Hilde’s overtuiging? Een kind kan zich pas optimaal ontwikkelen als het zich écht gezien en gehoord voelt. Hilde heeft jarenlang als leerkracht gewerkt in het basisonderwijs, maar traint en coacht nu teams en startende leerkrachten.
