Blog: Bankhangen
In mijn lokaal staat een bank. Een hele zachte, met vrolijke kussentjes. In de hoek ernaast staat een lamp. Het ziet er gezellig uit en het voelt een beetje als een huiskamer. Op die bank wordt gekletst, gelachen, gehuild en gelezen. Soms, als papa en mama niet bereikbaar zijn, ligt er zelfs een ziek kind. Onder een dekentje met een kopje thee ernaast, met af en toe een aai over het bolletje.
Na de schoolsluiting
Nu de schoolsluiting voorbij is en de meeste kinderen weer gezond op school zijn, heeft De Bank vooral een therapeutische functie. Ik houd er talloze praatsessies met mijn kinderen en plan er speciaal een hele dag met taken voor in, die ze zelfstandig kunnen maken. Als ze aan de slag zijn hang ik op De Bank. Vanaf hier bekijk ik mijn groep van een afstandje, want wat valt er veel te zien!
Deze sessies zijn heel waardevol voor mij, want elkaar weken niet zien, kan veel invloed hebben op wat er in de klas gebeurt. Zeker nu we te maken hebben met de maatregelen rondom Covid-19 werkt de thuissituatie in de klas door. Sommige kinderen hebben de afgelopen weken heel anders dan anders beleefd. Die bagage nemen ze weer mee terug naar school.
En zo zetten we samen weer de toon voor de periode na de schoolsluiting. Hart gelucht en open blik.
De één na de ander ploft op mijn bankje neer. We kletsen, kijken hoe de vlag erbij hangt. Ik peil, gaat het wel goed? We lachen, gelukkig gebeuren er ook hele leuke dingen tijdens het thuisonderwijs. Ik knipper af en toe een traan weg, want soms is het leven niet even makkelijk voor een paar van mijn achtstegroepers. Er volgt spontaan ook een dikke knuffel, niet geheel corona-proof, maar soms zo ontzettend nodig. Ik mag ook mijn verhaal kwijt: “Hoe was het voor jou dan, juf?” (om op te vreten, zo lief). En zo zetten we samen weer de toon voor de periode na de schoolsluiting. Hart gelucht en open blik.
Zilveren weken
De Zilveren Weken, zo wordt de periode na de kerstvakantie ook wel genoemd, zijn gestart. Ja, ook nu nog – begin februari. In deze weken staan groepsvorming en groepsdynamica wederom centraal, net als in de Gouden Weken na de zomervakantie. Wat dat betreft zitten we nu in een periode van Zilveren Weken met een Gouden randje. De kinderen hebben elkaar een tijd niet gezien en dat kan nog wel eens wat onrust met zich meebrengen. Groepjes worden opnieuw gevormd en ervaringen die de afgelopen periode zijn opgedaan moeten een plekje krijgen. Voor mij is het handig om te weten wat er allemaal is gebeurd in die periode. Zo bepaal ik de beginsituatie en stem ik daar mijn handelen op af. Samen met de groep bouwen we weer verder aan een veilige en warme omgeving, zodat alle kinderen zich optimaal kunnen ontwikkelen.
Relatie is een werkwoord
We werken het hele jaar door keihard aan onze relatie. Die ontstaat immers niet vanzelf. Door oprecht geïnteresseerd te zijn en écht te luisteren naar je leerlingen kom je al een hele eind. Onthoud eens kleine, dagelijkse dingetjes die ze vertellen en kom daar nog eens op terug. Vraag eens door, na zomaar een losse opmerking over dat ruzietje met grote zus. En neem de tijd om onderwerpen te bespreken waar zij het écht graag over willen hebben. Laat ze voelen dat jij er écht voor ze bent, altijd.
Op de praatbank
“Buikpijn hoor juf”, meent één van de jongens, terwijl hij met z’n benen over de leuning van de bank bungelt. Het laatste stukje basisschool komt eraan en het voortgezet onderwijs staat aan de deur te rammelen. “Al die toetsen en dat niveau en dan ook nog de musical… Ik kan al niet zo best zingen, maar zin in kamp heb ik wel”, ratelt hij door. Er volgt nog een uitgebreide beschrijving van wat hij precies van die toetsen vindt (zijn bewoordingen zijn niet erg geschikt voor online publicatie) en staat dan weer op. “Zo, dat lucht op!”, zegt hij en sloft naar z’n werkplek. Ik was nog aan het bedenken met welke woorden ik hem gerust had kunnen stellen, maar blijkbaar werkt De Bank op eigen kracht. En is hij nog therapeutischer dan ik dacht.
Over de auteur:
Hilde was vroeger op school het kind dat niet gezien, gehoord en begrepen werd. Totdat één leerkracht het verschil maakte. Dat werd meteen haar grootste drijfveer om zelf het onderwijs in te gaan. Hilde’s overtuiging? Een kind kan zich pas optimaal ontwikkelen als het zich écht gezien en gehoord voelt. Hilde heeft jarenlang als leerkracht gewerkt in het basisonderwijs, maar traint en coacht nu teams en startende leerkrachten.
