Blog: Loslaten
Ze kunnen hun aandacht er echt niet bijhouden. Onrustig wordt er op de stoelen gewiebeld en het zachte volume, waarmee ze normaal gesproken werken, zwelt steeds weer aan.
Er worden plannen gemaakt en routes uitgestippeld. Aandacht voor het rekenwerkboek is er in ieder geval niet. Het jaarlijkse schoolreisje staat voor de deur en mijn groep trappelt van ongeduld, want deze keer staat er wel een heel leuk uitje voor de deur: een dagje pretpark! Ik moet lachen en bekijk het tafereel van een afstandje.
“Wil je naast mij in de bus?” vraagt een van de meiden aan een ander. Er wordt even getwijfeld, het is haar beste vriendin, maar ze wil liever in de bus op de achterbank in plaats van vooraan. Maar haar ‘bestie’ is wagenziek, dus achterin is geen optie. “Zou een pilletje helpen tegen de misselijkheid?”, vraagt ze voor de zekerheid. Het onderhandelen is gestart. Ik zie haar strijd; kiezen voor de grote groep of trouw blijven aan haar vriendin? Ik ga niks forceren en gun het de beide meiden om hier samen uit te komen. Toch leg ik zo nu en dan mijn oor te luisteren en doe zo een hoop waardevolle informatie op.
Een paar tafels verder heeft een groepje jongens samen de grootste lol. Zij zijn de waaghalzen van de groep. Ze dagen elkaar uit om in de spannendste achtbaan te gaan. De bravoure spat ervan af, tot er twee jongens bekennen dat ze liever niet willen. Nadat de rest eerst een verhit pleidooi heeft gehouden om het tweetal te overtuigen, wordt het plan toch omgegooid en worden concessies gedaan.
Met een aantal kinderen bekijk ik alvast de website van de locatie. We kijken waar de bus ons afzet en ophaalt. We zoeken herkenningspunten, zodat ze steeds weten waar ze ongeveer zijn. Op de plattegrond zoeken we naar toiletten en in filmpjes zien ze dat er ook rustigere attracties zijn, wat een opluchting! Deze voorbereiding heeft al heel wat stress weggenomen. Ik weet dat ze hierdoor vanavond beter zullen slapen en morgen eerder kunnen gaan genieten. Er zijn geen vragen meer en dus besluit ik om nog even te checken bij de meiden over de plaats in de bus. Ze zijn er samen uitgekomen, tot ieders tevredenheid.
Dit zijn situaties waarin kinderen zoveel leren wat niet in een werkboekje terug te vinden is.
’s Middags zoeken we in groepjes de route uit. Hoe zal de bus gaan rijden? Langs welke plaatsen en over welke snelweg? Door welke provincies rijden we eigenlijk? Komen we in de buurt van steden die ze kennen van de topografielessen? Daarna bespreken we kort de volgende dag door en dan verlaat het actieve stel uitgelaten de school. Niemand heeft z’n werk af, maar daar lig ik niet wakker van. Het lukt mij al jaren om dit soort momenten te laten gebeuren, zonder dat ik het gewicht van de overvolle weekplanning op mijn schouders voel rusten. Dit zijn situaties waarin kinderen zoveel leren wat niet in een werkboekje terug te vinden is, maar zeer zeker onmisbaar in het leven.
Het is zover, we gaan op schoolreis. Er wordt gezongen in de bus, de hele school gaat naar dezelfde locatie en dat is echt een feest. De chauffeur zwengelt de boel nog wat extra aan; uit de boxen klinken bekende meezingers. De kinderen gaan uit hun dak. Tegen de tijd dat we het terrein oprijden, hebben ze allemaal rode wangen van de spanning. “Hebben ze nog wel energie over?”, vraagt een hulpmoeder vertwijfeld. De kinderen stromen naar buiten. De hele school in een lange rij, wat een prachtig gezicht. De onder- en middenbouwers gaan met hulpouders in groepjes op pad. De bovenbouwers verkennen hun eigen weg. Ze moeten zich melden op vaste tijdstippen en we lunchen samen. “Mogen ze helemaal alleen?”, vraagt dezelfde hulpmoeder nu ongerust. Ik knik haar bemoedigend toe: “Ik vertrouw erop dat dat goed gaat.”
Het wordt een topdag; onze gezamenlijke afspraken zijn ze allemaal nagekomen. Alle door de kinderen gemaakte plannen zijn diverse keren aangepast of overboord gegooid, maar aan het eind zit iedereen uitgeput maar zeer voldaan in de bus. Ook de juf. Trots op het stel, maar ook op zichzelf. Want durven loslaten en vertrouwen op de groep is een heel groot goed.
Over de auteur:
Hilde was vroeger op school het kind dat niet gezien, gehoord en begrepen werd. Totdat één leerkracht het verschil maakte. Dat werd meteen haar grootste drijfveer om zelf het onderwijs in te gaan. Hilde’s overtuiging? Een kind kan zich pas optimaal ontwikkelen als het zich écht gezien en gehoord voelt. Hilde heeft jarenlang als leerkracht gewerkt in het basisonderwijs, maar traint en coacht nu teams en startende leerkrachten.
