Column: Mevrouw, we zien alleen uw neusgaten!

”Klik op het zebrapad”, lees ik voor de zesde keer in het beveiligingssysteem van Google. Al vijf keer gaf ik het verkeerde antwoord op de beveiligingsvraag en ze moeten op zijn minst denken dat ik de herseninhoud van een amoebe heb. Dat dachten ze waarschijnlijk toch al, aangezien ik mijn wachtwoord drie keer per week opvraag. Vreselijk. Ik haat elke vorm van elektronica. ”Mevrouw, we zien alleen uw neusgaten.” Ik zie twaalf gierende studenten in het scherm van Teams en wat ik ook doe, ze blijven lachen, want inmiddels doet mijn microfoon het ook ineens niet meer, terwijl ik blijf doorpraten. Wat een ellende.

“Wanneer gaan jullie scheiden?”, vraagt mijn achtjarige dochter. ”Ik wil een mobiel. Bijna alle kinderen in de klas hebben gescheiden ouders en zij mogen allemaal een mobiel.” Hoe durft ze te denken dat ik ook maar overweeg om haar een mobiel te geven voor ze naar de middelbare school gaat? Ik wist niet dat de puberteit tegenwoordig al op achtjarige leeftijd begon. De hele dag krijgt ze les op een Snappet. Al die schermtijd kan toch niet goed voor ze zijn en veroorzaakt op zijn minst oogafwijkingen? ”Wanneer heb jij voor het laatst iets met pen op papier geschreven dan?” De conclusie is snel getrokken. Ik ben een ouderwetse en veel te strenge moeder.

‘Ik voel mij met éénoog koning in de klas met blinden.’

Misschien is dat ook wel zo en moet ik daarmee stoppen. Ik baal niet alleen van mijn eigen gebrek aan ICT-vaardigheden; ook de gebrekkige digitale kennis van studenten komt de laatste tijd aan het licht. Deze generatie is toch geboren tussen de laptops en tablets? Ik voel mij met éénoog koning in de klas met blinden. Vandaag was ik een jongen aan het uitleggen hoe hij moest knippen en plakken in PowerPoint. En nee, dit is geen grap. ”Nooit gedaan” zei hij terwijl hij mij schaapachtig aankeek.

Wij weten allemaal nog hoe het was om écht te knippen en plakken voor een werkstuk of het bord vol te tekenen in de pauze, voor de zoveelste spreekbeurt over dolfijnen. Nostalgisch, maar wel het einde van een tijdperk. Volgende week heeft mijn dochter haar spreekbeurt en ze zette zonder hulp in vijf minuten een PowerPoint-presentatie in elkaar. Vol verbazing stond ik te kijken. Want ik heb het haar nooit hoeven leren. Misschien duurt het dus nog één generatie langer dan ik verwachtte. En toen…. viel mijn laptop uit en natuurlijk vergat ik mijn column tussendoor op te slaan. Had ík maar op achtjarige leeftijd een mobieltje gekregen.

Yaël Weening
docent Loopbaan en Burgerschap /
Studieloopbaanbegeleider bij mboRijnland

Wil je de volgende column van Yaël Weening niet missen? Meld je dan aan voor de TOA-nieuwsbrief voor het mbo.